A produción intensiva de peixes leva a múltiples situacións que alteran o benestar dos peixes (as altas densidades de cultivo, o manexo dos animais, etc.) debido á tensión que lles causan. Esta tensión promove que a inxesta se reduza significativamente e, en situacións de tensión aguda, condicione fortemente a produción xa que os animais non comen en absoluto, perdéndose totalmente o alimento suministrado.
Ademais da perda económica que implica o alimento non inxerido, requírese un tratamento adicional dos efluentes das piscifactorías, con obxecto de minimizar o impacto ambiental xerado. Todo iso fai que o alimento supoña o 70% do custo da cría intensiva de peixes. A redución dese custo só sería posible optimizando a inxesta. Se se coñecen os mecanismos que determinan que un peixe coma ou non, e como eses mecanismos altéranse en situacións de estrés, será posible adecuar a dispoñibilidade do alimento ás necesidades do peixe en cada momento do ciclo produtivo e así reducir os costes e mellorar o benestar animal.
A inxesta de alimento en peixes é un proceso tremendamente complexo no que interveñen un sistema central, que integra información metabólica, endocrina, neuroendocrina e circadiana e un sistema periférico, principal regulador da saciedade, que interactúan así mesmo cos mecanismos implicados na resposta ao estrés. Ata a data tan só se coñecen algúns dos mecanismos implicados. O grupo de Fisioloxía de peixes, pertencente a Agrupación Oceano-Ecimat, ten como principal reto seguir obtendo coñecementos básicos sobre todos eses mecanismos co fin de mellorar a eficiencia da alimentación dos peixes en acuicultura.
Para saber máis consulta o noso blogue: